سلامت زنان به عنوان جايگاه والاي او در جوهره خلقت به ويژه در شكل‌گيري
فرهنگ، تربيت، سعادت و حفظ و ارتقاي سلامت خانواده و جامعه داراي نقش
تعيين كننده است كه اين خود تحت تأثير حقوق اساسي آنان در خانواده و اجتماع
قرار مي‌گيرد.
قانون اساسي جمهوي اسلامي ايران با حمايت از حقوق انساني، اجتماعي و فرهنگي
همه افراد اعم از زن و مرد، سلامت افراد را يك حق اساسي دانسته و تأمين
نيازهاي سلامت آنها را تكليف اصلي دولت شمرده است. منشور حقوق زنان در نظام
جمهوري اسلامي ايران نيز بر حق سلامت زنان در بهره‌مندي و دسترسي به
خدمات، حمايت‌ها و مراقبت‌هاي بهداشتي درماني مورد نياز و با كيفيت مناسب
تأكيد مي‌نمايد.
شوراي عالي انقلاب فرهنگي براساس پيشنهاد شوراي فرهنگي- اجتماعي زنان
سياست‌هاي لازم و راهبردهاي اساسي براي تضمين سلامت زنان و دستيابي آنان به
مراقبت‌هاي همه جانبه و مورد نياز در دوره‌هاي مختلف زندگي را با تكيه بر
پژوهش‌هاي انجام شده در ابعاد مختلف و با تأكيد بر عوامل فرهنگي تأثيرگذار
به شرح ذيل تصويب مي‌نمايد:
ماده 1- تعاريف:
1- سلامت: عبارت از رفاه كامل جسمي، رواني، اجتماعي و معنوي است و تنها به نبود بيماري و معلوليت اطلاق نمي‌شود.
2- حق سلامت: حق سلامت زنان به معناي برخورداري از سلامت جسمي، رواني،
اجتماعي و معنوي در زندگي فردي، خانوادگي و اجتماعي با توجه به ويژگي‌هاي
آنان در مراحل مختلف زندگي بوده و از جمله حقوق طبيعي و همگاني محسوب
مي‌شود و مسئوليت تأمين آن بر عهده دولت‌ها مي‌باشد. يافته‌هاي علمي جديد
درباره سلامت زنان و نظام‌هاي سلامت بر رويكردهاي ادغام يافته سلامت در طي
دوره‌هاي زندگي تأكيد دارد و آن را نكته‌اي كليدي و با اهميت در برنامه‌هاي
پژوهشي و برنامه‌ريزي به شمار مي‌آورند. در چنين رويكردي ابعاد فيزيكي،
رواني، اجتماعي، اقتصادي، فرهنگي و معنوي زندگي زنان با در نظر گرفتن
نقش‌هاي چندگانه فردي، اجتماعي و خانوادگي آنان مد نظر قرار مي‌گيرد.
3- سلامت معنوي: يكي از ابعاد سلامت كه در ارتباط با زندگي و رستگاري در
دنيا و پس از آن است و با احساسات عميق و عقايد انسان به ويژه در بعد مذهبي
و جداي از بخش مادي و جسماني زندگي مي‌باشد.
4- ارتقاي سلامت: عبارت است از فرآيند توانمندسازي افراد جهت افزايش تسلط بر سلامت خود و بهبود آن .
5- پيشگيري از بيماري‌ها: پيشگيري از بيماري‌ها، دربرگيرنده اقداماتي است
كه علاوه بر جلوگيري از وقوع بيماري (نظير كاهش عوامل خطر)، پيشرفت آن را
نيز متوقف كرده و در صورت بروز، عوارض آن را كم مي‌كند.
6- رفتارهاي پرخطر: رفتارهايي است كه موجب افزايش احتمال بروز بيماري، جراحت و يا ناتواني در طول زندگي مي‌گردد.
7- عوامل‌خطر: عبارت است از رفتار، ابعاد شيوه زندگي يا وضعيت اجتماعي،
اقتصادي يا زيست شناختي كه همراه با استعداد فزاينده‌اي از ابتلا به
بيماري، ناخوشي يا صدمات بوده و يا به وجود آورنده و علت اين حالت‌ها باشد.
8- نظام سلامت: تمام فعاليت‌هايي كه هدف اصلي آنها، حفظ، ارتقاء و يا بازگرداندن سلامت است.
9- معلوليت اجتماعي: هرگونه نقص يا ناتواني شديد در انجام فعاليت‌هاي
اساسي و عملكرد زندگي خانوادگي و اجتماعي (تحصيل، اشتغال، معاشرت) كه بر
سلامت تأثير مي‌گذارد…
عضو شوید
عضویت سریع
آمار مطالب
آمار بازدید
